راهکاری برای پیشگیری از یکی از موقعیت‌های خدعه و فریب آمریکا/ یک پیشنهاد به تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای کشورمان
این مطلب 26 فروردین 1394 در خبرگزاری فارس منتشر گردید.
هرچند هنوز مشخص نیست که آیا ایران و 1+5 می‌توانند در مذاکرات خود به یک توافق نهایی دست یابند یا خیر؛ لیکن باید مشاوره و راهنمایی به اعضا تیم مذاکره کننده هسته‌ای کشورمان داده شود تا در صورت وصول به توافق، این توافق با کمترین حواشی و مشکلات و بدون امکان سوء تعبیر و تفسیر به نفع از سوی طرف غربی باشد.
بعد از اتمام مذاکرات لوزان سوئیس، طرفین با انتشار بیانیه‌ای به برخی راه‌حل‌ها برای رسیدن به توافق جامع اشاره کردند. در همین خصوص اعضا تیم مذاکره کننده کشورمان و متعاقباً برخی از دولتمردان اظهار داشتند که پس از حصول توافق نهایی، تمامی قطعنامه‌های شورای امنیت که علیه برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای کشورمان صادر شده بود، لغو و قطعنامه جدیدی ذیل فصل هفتم صادر و بر لزوم تعهد طرفین به اجرای توافق نهایی تأکید خواهد کرد.
برخی از کارشناسان و صاحب‌نظران قبل از شروع مذاکرات لوزان سوئیس، با توجه به زمزمه‌هایی در این خصوص، از منظر خویش، تبعات چنین اقدامی را متذکر و صدور قطعنامه ذیل فصل هفتم منشور را دامی برای ایران مطرح کرده بودند؛ لیکن به نظر می‌رسد این یادداشت‌ها و نظرات مطروحه، نتوانسته مذاکره کنندگان ایرانی را قانع کند و کماکان تیم هسته‌ای کشورمان بر صدور یک قطعنامه ذیل فصل هفتم منشور، تأکید دارد. با این حال شایسته است اعضا تیم مذاکره کننده کشورمان به یک نکته اساسی توجه کنند.
در آنچه مذاکرات ایران و 1+5 خوانده می‌شود، اعضا تیم هسته‌ای کشورمان می‌توانند نظر خود را بی‌واسطه به طرف مقابل اعلام و در متون و عبارات توافقی که قرار است حاصل شود، تغییرات مدنظر را ایجاد کنند و در صورت عدم تمکین 1+5 در تغییر عبارات و واژگان و یا منظور کردن نظر و خواست ایران، از امضا توافق استنکاف ورزند؛ لیکن در خصوص صدور قطعنامه توسط شورای امنیت سازمان ملل، قطعاً این امکان برای ایران فراهم نیست. به عبارتی ممکن است طرف مقابل در برنامه جامع به صورت کلی بپذیرد و تعهد کند که در شورای امنیت قطعنامه‌ای صادر کند که شش قطعنامه قبلی را ابطال نماید، لیکن هنگام طرح موضوع در شورای امنیت، متن قطعنامه را به گونه‌ای بنویسد که عملاً خواسته ایران محقق نشده و حتی قطعنامه‌ای شدیدتر از قطعنامه‌های قبلی علیه ایران صادر شود. در آن صورت طرف مقابل، هم به تعهد خود در توافق نهایی مبنی بر صدور قطعنامه ذیل فصل هفتم عمل کرده و هم عملاً به جای امتیازدهی به ایران، امتیازگیری مجددی از ایران داشته است و از نظر حقوقی نیز ایران کاری از پیش نخواهد برد و مستمسکی برای شکایت از طرف مقابل نخواهد داشت، زیرا در ظاهر امر، حریف به تعهدی که داده بود عمل کرده است.
ممکن است برخی آقایان اظهار دارند که کشورهایی از قبیل روسیه و چین با این اقدام مخالفت خواهند کرد، لیکن باید توجه داشت که معلوم نیست آنچه مطلوب چین و روسیه باشد، دقیقاً آن چیزی باشد که ایران می‌خواهد و اینکه وقتی خودمان می‌توانیم تدبیری در این خصوص بیندیشیم و راه سوء استفاده آمریکا را مسدود کنیم؛ چرا از آن استفاده نکرده و کار را به اما و اگر و یا درخواست از دیگران بکشانیم؟
پیشنهاد منطقی و معقول این است که در مذاکرات ایران و 1+5، چنانچه توافق نهایی حاصل شد، متن قطعنامه‌ای هم که قرار است در شورای امنیت تصویب شود، به عنوان ضمیمه توافق نهایی مطرح و مورد توافق طرفین قرار گیرد و مقرر شود در صورت هرگونه تغییر این متن در هنگام تصویب، ایران اسلامی آن را به منزله نقض توافق جامع از سوی1+5 تلقی کرده و توافق نهایی را ابطال شده از طرف غرب قلمداد کرده و تعهدی بر اجرای آن نخواهد داشت.
